Η ΠΟΛΗ ΜΟΥ


Ο αγωνιστής Ιωάννης Δημητρίου Μητρόπουλος (1780 - 1821)

(Όλα τα στοιχεία προέρχοντιαι από το βιβλίο του απόγονου Ιωάννη Δ Μητρόπουλου που αναφέρεται και πριν. Ο συγγραφέας ήταν τρισέγγονο του οπλαρχηγού)

    Συνεπείς προς την ιστορία τους οι Γαλαξειδιώτες, κάνοντας πολύχρονους αγώνες στο παρελθόν κατά των επιδρομέων, Καταλανών, Φράγκων, Αλγερινών, Βουλγάρων, Τούρκων κ.ά. κηρύττουν στις 26 Μαρτίου 1821 τη συμμετοχή τους  στη ξηρά και στη θάλασσα στον Ιερό Αγώνα του Γένους κατά των Τούρκων. Το πρωί της ίδιας μέρας πάνοπλοι όλοι οι στεριανοί , αλλά και πολλοί ναυτικοί Γαλαξιδιώτες , περίπου 1400 υπό την αρχηγία του Ιωάννη Μητρόπουλου συγκεντρώθηκαν εκεί που είναι ο ναός του  Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Προηγουμένως είχαν δώσει όρκο θυσίας για την ελευθερία του Γένους στο ναΐσκο του Αγίου Παντελεήμονος (έχει κατεδαφιστεί σήμερα).

     Στη συνέχεια κατευθύνθηκαν προς την Αγία Ευθυμία και συνενώθηκαν με τον οπλαρχηγό Πανουργιά και τους άνδρες του και κατευθύνθηκαν προς το Κάστρο των Σαλώνων το οποίο και πολιόρκησαν. Στις 10 Απριλίου παραδόθηκε το Κάστρο και απελευθερώθηκε ολόκληρη η ιστορική πόλη των Σαλώνων από τους Τούρκους.

   Ο Ιωάννης Μητρόπουλος   με τους Γαλαξειδιώτες συμπολεμιστές του πολέμησε στη μάχη της Αλαμάνας με εξαιρετική γενναιότητα. Κατά τη διάρκεια της μάχης έκοψε με το σπαθί του το κεφάλι του φονευθέντος από τους Τούρκους  Μήτρου Μασαβέτα – αδελφού του Διάκου – και το διαφύλαξε για να το σώσει από τις ύβρεις των Τούρκων.

    Μετά τη μάχη της Αλαμάνας , ένα συμπαγές σώμα Γαλαξειδιωτών πολεμιστών  με 52 μαχητές με αρχηγό τον Ιωάννη Μητρόπουλο κλείστηκαν να πολεμήσουν στο Χάνι της Γραβιάς. Πρώτος ο Μητρόπουλος με τον Ανδρούτσο ξεκίνησαν τη μάχη.  Πολεμώντας όλη μέρα, το βράδυ της 4 προς την 5 Μαΐου 1821, οι μαχητές εγκαταλείπουν το χάνι προς το όρος Χλωμός, όπου και έφτασαν στο ομώνυμο χωριό όλοι, δηλαδή 117 πολεμιστές, εκτός από έναν που πέθανε πολεμώντας τον Αθανάσιο Καπλάνη που ετάφη εντός του Χανίου.

     Μετά την ηρωική έξοχο του Χανίου, οι Γαλαξιδιώτες κατευθύνθηκαν προς τη Ναύπακτο και την πολιόρκησαν όχι μόνο από τη στεριά αλλά και από τη θάλασσα με τα πλοία τους.  Και ενώ οι μάχες Τούρκων και Γαλαξειδιωτών συνεχίζονται στη Ναύπακτο, ήρθαν πληροφορίες για προσωπικές διαφορές και διχόνοιες μεταξύ των προκρίτων και των κατοίκων του Γαλαξειδίου και κινδύνου επιθέσεων των Τούρκων κατά της πόλεως του Γαλαξειδίου, στην οποία αμέσως έσπευσαν οι αγωνιζόμενοι στη Ναύπακτο Γαλαξειδιώτες.

   Καρπός αυτών των διχονοιών υπήρξε ο θάνατος του Γαλαξειδιώτη οπλαρχηγού Ιωάννη Μητρόπουλου, ο οποίος σε ηλικία 41 ετών, δολοφονήθηκε τη στιγμή που κοιμόταν στο κρεβάτι του από έναν ονόματι Βαρνάβα, όργανο ίσως των Τούρκων, ή εκείνων που επιδίωκαν τη ματαίωση, λόγω της μεγάλης δημοτικότητάς του και της αγάπης των Γαλαξειδιωτών προς αυτόν, βέβαιης της εκλογής του ως πληρεξούσιου στην Εθνοσυνέλευση.  Μετά τη δολοφονία του Γαλαξειδιώτη οπλαρχηγού, εστάλη ο Αινιάν ως πληρεξούσιος Γαλαξειδίου.

 Να σημειωθεί πως ο δολοφόνος Βαρνάβας ήταν ξένος και δεν είχε σχέση με Γαλαξειδιώτικη οικογένεια. Η δολοφονία του έγινε με σπαθί, εντός της πρώτης μικρής οικίας, η οποία σώζεται προ 40ετίας στον περίβολο  της μετέπειτα μεγάλης οικίας στη θέση της πόλεως «Χηρόλακας». Η μεγάλη αυτή οικία ήταν γνωστή με την παλαιότερη προσωνυμία «Κουρμαδιά», λόγω του υπάρχοντος στην αυλή της δέντρου, και είχε κτιστεί αργότερα από το γιό του οπλαρχηγού Μήτρο Ιωάννη Μητρόπουλο. Σωζόταν και αυτή μέχρι των χρόνων του β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της κατοχής 1941 – 1944, οπότε καταστράφηκε και παρέμειναν μόνο οι τέσσερις εξωτερικοί τοίχοι της.

   Κατά τη στιγμή της δολοφονίας του οπλαρχηγού, έτρεξε η σύζυγός του Παναγιού, η οποία άρπαξε από τα χέρια του δολοφόνου της ματωμένη σπάθα, ήταν αργά όμως πλέον γιατί ο αγωνιστής του ΄21 ήταν νεκρός. Η σπάθη αυτή σώζεται μέχρι σήμερα και βρίσκεται στην οικία της Ζωής, χήρας Γεωργίου Μητρόπουλου  - εκ των απογόνων του οπλαρχηγού – στο Γαλαξείδι.

   Ο θάνατός του προκάλεσε καθολική θλίψη σε όλη τη Ρούμελη, διότι η ανδρεία του και οι αγώνες του είχαν συγκεντρώσει το θαυμασμό και την αγάπη των συμπολεμιστών του. Μάλιστα, όπως γράφει ο ιστορικός Τάκης Λάππας η δράση του και η προσφορά του στον Ιερό Αγώνα μπορεί να συγκριθεί με τη δράση των καλύτερων πολεμάρχων της Ρούμελης.

    Η ηρωική μορφή του οπλαρχηγού Μητρόπουλου είχε συγκινήσει και τον Κων. Σάθα και είχε υποσχεθεί στο «Χρονικόν» πως θα εξέδιδε αργότερα λεπτομερή βιογραφία του, την οποία , λόγω του παραμπεσόντος θανάτου του δεν πρόλαβε να πραγματοποιήσει. Το αρχικό επίθετο των προγόνων του οπλαρχηγού ήταν Μήτρου, ο δε γιός του Δημήτριος, αναφέρεται πολλές φορές και ως Μήτρος Μήτρου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου