OI MAΘΗΤΕΣ ΤΗΣ Δ΄ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΣΥΝΈΝΤΕΥΞΗ ΑΠΌ ΤΟΝ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΚΟΥΔΟΥΝΟΠΟΙΟ ΤΗΣ ΑΜΦΙΣΣΑΣ

  Ο Χρήστος Παπαδήμας, ο τελευταίος κουδουνοποιός της Άμφισσας, επισκέφτηκε σήμερα το σχολείο μας και οι μαθητές της Δ΄Δημοτικού του πήραν συνέντευξη. Οι ερωτήσεις αφορούσαν το παραδοσιακό επάγγελμα του κουδουνά που σήμερα έχει εξαφανιστεί από την πόλη μας, ενώ παλιότερα αποτελούσε μια ακμάζουσα βιοτεχνία της περιοχής.  Ολόκληρη η συνέντευξη του κ. Χρήστου θα δημοσιευτεί στο πρώτο φύλλο της σχολικής μας εφημερίδας που θα κυκλοφορήσει την Παρασκευή 10 Νοεμβρίου. Tην παραθέτουμε και εδώ:

 Στην οδό Υλαίθου, στην άκρη της πόλης, στην περιοχή του Συνοικισμού υπάρχει το Κουδουνοποιείο του κ. Χρήστου Παπαδήμα.  Ο Χρήστος είναι ο τελευταίος κουδουνάς που έχει απομείνει στην πόλη μας, ενός επαγγέλματος που παλιότερα άκμαζε στα Σάλωνα.

Ο ίδιος επισκέφτηκε το σχολείο μας και μίλησε στους μικρούς  μαθητές της Δ΄Δημοτικού για το επάγγελμά του:

Πόσα χρόνια κάνετε αυτή τη δουλειά;

Κάνω αυτή τη δουλειά 20 χρόνια  γιατί μου αρέσει και έχω μεράκι για την τέχνη και λόγω του ότι είναι παραδοσιακό επάγγελμα. Τα παλιά χρόνια πολλοί ασχολούνταν με την κατασκευή κουδουνιών, τώρα είμαι ο τελευταίος που ασχολούμαι με αυτό το επάγγελμα. Τη δουλειά αυτή την κάνω από πολύ μικρός, από δεκαπέντε χρονών  και δεν ήταν οικογενειακή επιχείρηση.  Tην έμαθα δίπλα σε παλιούς τεχνίτες  Έμενα στη γειτονιά που είναι τώρα το μαγαζί και πιο κάτω από αυτό υπήρχε ένα κουδουνοποιείο  και το είχε ο μπαρμπα – Ηλίας ο Τσίγκας  μαζί με τον Κώστα τον Γιαννικούλη και πήγαινα τα καλοκαίρια συγχρόνως σχολείο, έβγαλα το γυμνάσιο, το λύκειο μετά γίναμε συνέταιροι με αυτούς, ύστερα αυτοί πέθαναν – ήταν 85 χρονών -  και τα τελευταία 20 χρόνια είμαι στο ΤΕΒΕ. Το παλιό κουδουνάδικο ήταν δίπλα, από κάτω από το σημερινό δικό μου.  Ο χώρος  που είναι το μαγαζί μου σήμερα είναι  δικός μου, ιδιόκτητος και αυτός ο χώρος έγινε κουδουνάδικο μπροστά από  20 χρόνια από τότε που έκανα έναρξη επαγγέλματος, δηλαδή το 1997.

.

Ποιες ικανότητες χρειάζεται να έχει ένας κατασκευαστής κουδουνιών;

Ένας κατασκευαστής κουδουνιών χρειάζεται μεγάλη πείρα γιατί είναι δύσκολη δουλειά και όπως καταλάβατε ο κάθε βοσκός θέλει τα κουδούνια του να χτυπάνε την ίδια φωνή για να μπορεί να  βρίσκει τα πρόβατά του  εκεί που είναι. Αυτό επιτυγχάνεται με την τέχνη και την πολυκαιρία που έχει κάθε άτομο στη δουλειά του.

 Ποιοι έρχονται σε εσάς να αγοράσουν κουδούνια;

Έρχονται από όλη την Ελλάδα για να αγοράζουν κουδούνια, Πελοπόννησο, Κρήτη, νησιά και εδώ στη Στερεά Ελλάδα. Ένας βοσκός φέρνει ένα δείγμα κουδουνιού και με το «χτύπημα» σε αυτά που φτιάχνουμε, προσπαθούμε να «φέρουμε» την ίδια φωνή.

Tι είδους κουδούνια κατασκευάζετε;

Κατασκευάζουμε εδώ στο εργαστήριο δύο είδη κουδουνιών: το «κουδούνι» που βάζουμε στα αρνάκια και πρόβατα, και το «τσοκάνι» που είναι πλακέ και το βάζουμε στα κατσίκια. Το κάθε σχέδιο έχει 13 μεγέθη. Για να ολοκληρωθεί η κατασκευή ενός κουδουνιού μπαίνει στο καμίνι 10 με 12 φορές αναλόγως το μέγεθος. Το κουδούνια που φτιάχνουμε είναι χειροποίητα, σφυρήλατα είναι ανθεκτικά και δεν παθαίνουν τίποτα στο χρόνο και το υλικό με το οποίο γίνονται είναι λαμαρίνα με χαλκό.

Μπορείς να ζήσεις σήμερα την οικογένειά σου κάνοντας αυτό το επάγγελμα;

Αυτή η δουλειά σου δίνει τη δυνατότητα να βγάζεις σήμερα το μεροκάματό σου και να ζήσεις την οικογένειά σου.

Πόση ώρα χρειάζεται για να γίνει ένα κουδούνι;

 Ένα κουδούνι – αναλόγως και το μέγεθος – χρειάζεται και δύο με τρεις ώρες για να φτιαχτεί. Καθημερινά πάντως είναι δύσκολο να κατασκευάσεις 20 κουδούνια. Στο νομό Φωκίδας δεν υπάρχουν άλλοι κατασκευαστές κουδουνιών, μόνο έμποροι κουδουνιών.  Στους γύρω νομούς υπάρχουν κουδουνοποιοί. Στις μέρες μας κάνουμε εισαγωγή κουδουνιών από Τουρκία, Βουλγαρία, Αυστραλία και παρότι υπήρχε ζήτηση τα κουδουνάδικα εξαφανίστηκαν από την Άμφισσα. Παλιότερα υπήρχαν 10 κουδουνάδικα με 5 – 6 μαστόρους το καθένα.

Ποια είναι η τιμή των κουδουνιών;

Η τιμή του φθηνότερου κουδουνιού είναι 3 με 4 ευρώ και υπάρχουν κουδούνια και με 300 ευρώ ως 500 μπορεί να φτάσει η τιμή τους.

   Ο κ. Χρήστος μας είπε πως φτιάχνει και ζώνες και τα βασικά του εργαλεία είναι η κάμινος, το φυσερό για να δίνει αέρα ώστε να μη σβήνει η φωτιά, τα σφυριά, η τσιμπίδα και τα δύο αμόνια για να «χτυπά» τη λαμαρίνα.