"ΠΑΛΙΟ ΠΟΤΟΠΟΙΕΙΟ" Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΥ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΜΦΙΣΣΑΣ

Εργασία των μαθητών της ΣΤ Δημοτικού και των εκπαιδευτικών τους, στο πλαίσιο του προγράμματος σχολικών δραστηριοτήτων "Άμφισσα σε αγγίζει...με τον πολιτισμό της".

·         1890 - 1900: Κατασκευή κτιρίου, έναρξη λειτουργίας ως  σαπωνοποιείου, από τους αδελφούς Λαχανά, Γιάννη & Δημήτρη.

·         1944 – 1946 : Το μαγαζί λειτουργεί, όταν ήταν οι Άγγλοι στρατιώτες στην πόλη, ως καμπαρέ με την επωνυμία «ΓΑΡΔΕΝΙΑ» & ιδιοκτήτη τον Αμφισσιώτη Ιωάννη Γαϊτάνο.  Η ταμπέλα υπάρχει ως σήμερα σε τοίχο του καταστήματος & τη διέσωσαν σπουδαστές του Τμήματος Συντήρησης  Έργων Τέχνης του Επαγγελματικού Λυκείου Άμφισσας.

·         1944 - 1946: Τα νούμερα στους τοίχους του ποτοποιείου, δηλώνουν τα “σεπαρέ”, τα χωρίσματα που υπήρχαν στο κατάστημα, όπου οι γυναίκες υποδέχονταν τους πελάτες.

·         1946: Το μαγαζί άρχισε να λειτουργεί ως ποτοποιείο με ιδιοκτήτη-ποτοποιό τον Λεωνίδα Γιδόγιαννο. Μερίδιο στην ιδιοκτησία έχει και η Δερμάνη Μαρίκα (Μαρία), πρώτη εξαδέλφη του Λεωνίδα, από το σόι της μητέρας του Ασπασίας, το γένος Λαχανά. Το κατάστημα φέρει την ονομασία «Ποτοποιείο Γιδόγιαννου». Παρασκευάζει κονιάκ, ούζο, ρούμι, τσέρι, κουαντρό, μπανάνα, τριαντάφυλλο, πίπερμαν, μαστίχα.

·         1947-1948: Η πρώτη ποτοποιία που έβγαλε ετικέτες με ξένα λογότυπα, χρησιμοποιώντας την αγγλική γλώσσα.

·         1950, Σεπτέμβριος: «Χρυσό Μετάλλιο μετ΄επαίνου» στο «Ποτοποιείο Άμφισσας Λεωνίδα Γιδόγιαννου», στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, για  τα ποτά ούζο & κονιάκ ονόματος «Κάστρο Σαλώνων».

·         1952, Σεπτέμβριος: «Μέγα Βραβείο» στο «Ποτοποιείο Άμφισσας Λεωνίδα Γιδόγιαννου», στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, για  τα ποτά ούζο & κονιάκ ονόματος «Κάστρο Σαλώνων».

·          1965: Προσλαμβάνεται ως ποτοποιός ο Δημήτρης (Μίμης) Καστανάς & δουλεύει μαζί με τον ιδιοκτήτη κ. Γιδόγιαννο .

·         1985: Το ποτοποιείο κλείνει ως το 1992, λόγω σύνταξης του Λεωνίδα Γιδόγιαννου & Δημητρίου Καστανά.

·         1990:  Μεταβιβάζεται από τον Λεωνίδα Γιδόγιαννο  το μερίδιο ιδιοκτησίας του  στη γυναίκα του κ. Δημήτρη Καστανά, Ευθυμία και αυτή το μεταβιβάζει αμέσως στα δύο της παιδιά Νίκο & Σέργιο. Το μερίδιο της κ. Δερμάνη, με διαθήκη, αφέθηκε στην κ. Γεωργία Χαραμή (φρόντιζε το σπίτι της)  που δεν το έκανε αποδοχή, ούτε αυτή ούτε τα παιδιά της.

·         1992 ως 1996: Επαναλειτουργεί το ποτοποιείο, από τον Σέργιο Καστανά (σημερινό ιδιοκτήτη) και ονομασία «Παλιό Ποτοποιείο».

·         1996: Η επιχείρηση σταματά την παραγωγή ποτών και λειτουργεί ως κατάστημα εμπορίας ποτών και ειδών δώρου, λόγω οδηγίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης που απαγόρευσε την ύπαρξη τέτοιου καταστήματος στην αγορά της πόλης, απαιτώντας και περισσότερα τετραγωνικά χώρου.

·         2004: Ο Σέργιος Καστανάς, είναι ο πρώτος στην Ελλάδα που παρασκευάζει χειροποίητο λικέρ από φλούδες λεμονιού, οινόπνευμα, νερό & ζάχαρη. Το συγκεκριμένο ποτό είναι αντίστοιχο  του ιταλικού λικέρ «λιμοντσέλο» και γίνεται το  σήμα κατατεθέν του μαγαζιού.

·         2005, Νοέμβριος: Επισκέπτεται το κατάστημα ο διάσημος γαστρονόμος, παρουσιαστής, Ηλίας Μαμαλάκης, για τα γυρίσματα της εκπομπής του «Μπουκιά & Συχώριο» που παρουσιάστηκε τα Χριστούγεννα του 2005 στο τηλεοπτικό κανάλι MEGA GHANNEL. Ήταν η πρώτη & τελευταία φορά που παρουσίασε, ο κ. Μαμαλάκης,  επαγγελματικό χώρο στη συγκεκριμένη εκπομπή.

·         2015: «Το Παλιό Ποτοποιείο» κλείνει λόγω οικονομικής κρίσης.

·         2019, 8 Μαρτίου: Παρασκευή των Απόκρεω & το μαγαζί ξανανοίγει, αυτή τη φορά ως χώρος που σερβίρει καφέ, ποτά & οργανώνοντας εικαστικές εκθέσεις. Την ίδια μέρα γίνεται & η πρώτη εικαστική έκθεση, στο υπόγειο του καταστήματος από τον Αμφισσιώτη ζωγράφο Κώστα Τσικνή.

·          Στα ράφια του μαγαζιού υπάρχει  συλλογή από 1347 μπουκάλια από το 1946 -1947 & κάποιες συλλογές πριν το 1946.

·         Το πιο παλιό αντικείμενο του ποτοποιείου, είναι ο πάτος του βαρελιού, η σιδερένια ροτόντα που βρίσκεται στο υπόγειο πριν το 1944, όταν λειτουργούσε ως σαπωνοποιείο που έβραζαν τα λάδια.

·         Το οίκημα διατηρήθηκε  σε άριστη κατάσταση στο πέρασμα των δεκαετιών (σκεπές, πατώματα) χάρη στη λειτουργία του ως σαπωνοποιείο, αφού όλες οι αναθυμιάσεις από το κάψιμο των λαδιών ήταν φιλικές προς το ξύλο. Οι τοίχοι παραμένουν ίδιοι από το 1944 και σε μερικά σημεία το 2019 έγινε αποκάλυψη χρωμάτων.